Dom bez kota to głupota, czyli Dzień Kota w gagatkowym kalendarzu.

Miłość Gagatkowej do wszelakich miaucząco – prychająco – futerkowych czworonogów jest wiadoma wszystkim wszem i wobec. Dlatego też data 17 lutego jest datą niezmiernie ważną (aczkolwiek nie do końca przez innych rozumianą) w gagatkowej kołomyjce. Wszystko za sprawą dwóch osobników futerkowej płci odmiennej – Miłościwie Nam Panująca Para Królewska – Król Bazyl Pierwszy Wiecznie Głodny i Księżniczka Abi Niedrapiąca. Od czasu do czasu na profilu FB pojawiają się zdjęcia (pff! portrety wykonane za zgodą a nawet na życzenie) Pary Królewskiej.

Królewna Abi pojawiła się w Gagatkowie jako mała, szara kulka pewnego listopadowego przedpołudnia rok wstecz. Cała historia została przez Gagatkową opisana tutaj. Dziś Abi jest najbardziej delikatnym futrzakiem, jakim Gagatkowa miała przyjemność się opiekować
(tzn harować i przeznaczać pół pensji na miseczki pod kolor obróżki, wszelakiej maści dzwoniące piłeczki, brzęczące myszki i kaszlotwórcze piórka na sznurku). Każdy, komu Księżniczka zezwoli na głask (nie za często – bez przesady, raczej sporadycznie, tak dla przyzwoitości, bo trzeba być blisko swego ludu) zachwyca się jej miękkim futerkiem, a ci szczęśliwcy, na których spłynie łaska wzięcia jej na kolana zastanawiają się, czy posiada Ona pazury. I nawet te wszystkie pozaciągane firanki, dziury w swetrach i kanapa jako the best drapak ever nikogo nie przekonują. Z czasem uzyskała przydomek Abi Traktorek – można zarzucić Jej wiele – oschłość i oszczędne okazywanie uczuć, chłód wycofanie w bezpośrednim kontakcie, ale jeśli już okazuje swoją miłość i zadowolenie – jej mruczenie słychać z daleka, świat drży w posadach!

Król Bazyl to bardzo, bardzo inna bajka. Jako prezent od początku miał przywileje, z których do tej pory korzysta bez ogródek – wie, że wolno mu więcej i nawet kiedy zwinie kurczakowe skrzydełko lub nóżkę i zamruga tymi swoimi wielkimi oczami jest mu to wybaczone. Wybaczone podwójnie, ponieważ Jaśnie Pan Bazyl, jak na władcę przystało – sam nie poluje (ale jest sukces, już nie boi się mrówek ;)), On od tego ma służbę. Dumnie kroczy przez salony nawet wtedy, kiedy wraca z podwórka cały w ostach lub wyciorany w węglu – dla Niego to jedynie podkreślenie Jego zajebistości. Nie przeszkadzają Mu pajęczyny na wąsach po zwiedzaniu strychu (Jego wzrok jedynie mówi: „Pogadamy, Sługo, o twoim sprzątaniu w mej posiadłości…”). Uwielbia przytulanie, ale tylko wieczorem (chyba, że Władca zadecyduje inaczej), chętnie pcha się pod kołdrę – zimową porą wystaje spod niej jedynie Jego rudy ogon. Ulubionym miejscem Jaśnie Pana  Bazyla jest szara micha obowiązkowo wypełniona po brzegi chrupkami – ich niedostateczną ilość obwieszcza głośnym i pełnym pretensji miauczeniem. Chrupki też nie takie byle jakie, konkretne z niebieskiej torebki, inne rozkłada po kątach i wpycha pod dywan manifestując moje niedostosowanie do Jego potrzeb. Szlachcic pełną gębą. Mordką znaczy.

Z kotami podobno jest jak z tatuażami – albo ma się tylko jednego, albo minimum trzy. Ja nie zaprzeczam i nie potwierdzam! 🙂